نگاهی به دمای هوا انداختیم: ۲۵ درجه. ۲۵ درجه یعنی عید اومد بهار اومد بزنیم بیرون. گفتیم هوا بهاری شده برویم قدمی بزنیم، چایی بخوریم، گپی بزنیم. خواهرمان حتی می‌خواست لباس آستین بلند بپوشد. خواهر ما وضعیت حساسیتش به دنا نامشخص است؛ چله تابستان که ما زیر کولر لخت و کرخت می‌شویم و روی مبل پلک‌هایمان روی هم می‌افتد و در مواردی آب دهانمان راه می‌افتد و روی پشتی مبل لک می‌اندازد، خواهر ما پتو دورش می‌پیچد و لیوان چای داغ دستش می‌گیرد و تیلیک تیلیک می‌لرزد. اما خدا رو شکر که امروز رای او را زدم که آستین بلند نپوشد. چون از خانه بیرون زدیم و توی ترافیک دور میدان ونک افتادیم، گویی وسط تابستان بود. دود و گرما و آفتاب، بلال‌مان کرد. رسیدیم دریاچه هنر که در ساختش هیچ هنری به خرج نداده‌اند، دیدیم کلا نمی‌شود قدم زد چون احتمال گرمازدگی بیداد می‌کند. قید چای را هم زدیم و آب و یخ و رنگ و شکر...شما بخوانید یخ در بهشت پرتقالی سفارش دادیم. دیگر گپمان هم نیامد. هوا همچنان ۲۵ درجه بود.

در دنیای نوشتن، همه چیز را رها کرده‌ام تا برای دخترم در چهل سالگی‌اش نامه بنویسم. بعد از آن بنشینم برای اولین باری که عاشق می‌شود نامه بنویسم، برای اولین باری که به تنهایی سفر می‌رود، برای اولین باری که دلش می‌شکند، اولین باری که پشت میز کارش می‌نشیند. وقت بگذارم بنشینم برای اولین روز زندگی مشترکش نامه‌ بنویسم، برای اولین باری که رانندگی می‌کند، اولین باری که فرزندش را در آغوش می‌کشد. دلم می‌خواهد برای همه این اولین‌ها نامه‌ای برایش بنویسم و بگذارم توی پاکت و روی هر کدام مناسبتش را بنویسم و بگذارم داخل جعبه‌ای که یادگاری‌های این روزها را برایش جمع می‌کنم؛ این نامه را وقتی برای اولین بار عاشق شدی باز کن…این نامه را وقتی برای اولین بار دلت شکست باز کن…این نامه را… و لا به لای نامه‌ها عکس‌های سیاه و سفیدی از خودش و خودم و پدرش بگذارم. عکس‌هایی که خودش تا آن زمان هرگز ندیده باشد.

پ.ن: در چنین اوضاعی به سر می‌برم و دخترک فرصتی برای نوشتن این همه حرف به من نمی‌دهد.

یک

غیاب من
غیاب پلی است
بر رودی.

              علی صالحی

دو

قهوه ممنوع نیست اما این روزها محدودیت خوردنش را دارم. روزهایی از سر کیف، روزهایی از سر کلافگی مثل امروز.
بی‌خوابی سرم را برده. لیوان قهوه به دست آرام و سنگین در سکوت خانه قدم می‌زنم. می‌رسم به نورکه با شادی پیچیده در لا به لای پرده حریر و ریخته روی سنگ‌های سفید. کنار پنجره در آغوش نور می‌نشینم. دو تا می‌شویم؛ من و سایه‌ام. منتظر می‌شوم جان بگیرد، راه بیفتد و حرف بزند. بگوید کوهی از کارهای نیمه کاره داری، بلند شو. سایه سکوت می‌کند. به روزنامه‌ها نگاه می‌کنم، به کتاب‌های روی میز، به دست نوشته‌های پراکنده. کنار سایه می‌نشینم و سکوت می‌کنم.